Witold Gombrowicz – prozaik, dramaturg, eseista. Urodził się w 1904 r. w Małaszycach koło Opatowa w rodzinie ziemiańskiej.
Witold był najmłodszy z czworga rodzeństwa. Ukończył elitarne Gimnazjum im. św. Stanisława Kostki, a następnie studiował prawo na Uniwersytecie Warszawskim, a potem jeszcze filozofię i ekonomię w Paryżu. Po studiach przez pewien czas pracował jako aplikant sądowy, lecz ostatecznie poświęcił się literaturze. Spotykał się z przedstawicielami środowiska literacko-artystycznego, takimi jak: S. Witkiewicz, B. Schulz czy J. Iwaszkiewicz w warszawskiej kawiarni Ziemiańska.
Tuż przed wybuchem II wojny światowej wyjechał do Argentyny, gdzie przebywał do 1963 r. Do Polski już nigdy nie powrócił. Pracował jako urzędnik w Banku Polskim.
W 1963 r. powrócił do Europy i mieszkał rok w Berlinie, a od 1964 r. mieszkał we Francji. Zmarł w 1969 r. w Vence koło Nicei.
Witold Gombrowicz zadebiutował zbiorem opowiadań Pamiętnik z okresu dojrzewania (1933, późniejszy tytuł tomu Bakakaj). Mieszkając w Argentynie napisał dramat Ślub i powieść Trans-Atlantyk. W twórczości pisarskiej Witolda Gombrowicza interesuje przede wszystkim forma, pozwalająca opisać świat skomplikowanych stosunków międzyludzkich.
Najbardziej znane utwory Witolda Gombrowicza to:
– powieści:
- Pamiętnik z okresu dojrzewania (1933)
- Ferdydurke (1937)
- Trans-Atlantyk (1953), Pornografia (1960), Kosmos (1965)
– dramaty:
- Iwona, Księżniczka Burgunda (1938)
- Ślub (1953)
- Operetka (1966) oraz trzy tomy Dziennika (1957-66).