Wypracowanie opisuje portret psychologiczny Hamleta. Hamlet, tytułowy bohater dramatu Williama Szekspira Hamlet jest postacią tragiczną. Jego psychika w miarę upływu akcji staje się coraz bardziej skomplikowana, zwłaszcza gdy poznaje tajemnicę śmierci swego ojca. Dowiaduje się bowiem, że ojciec jest ofiarą bratobójczej zbrodni, a nie wykluczone, że i mężobójczej.
Od tej pory Hamlet nie zazna spokoju. By spełnić żądanie ducha zmarłego ojca i pomścić jego śmierć musi zabijać. W swoim postępowaniu jest niezdecydowany. Poznanie prawdy zmienia w nim dotychczasowe spojrzenie na świat i ludzi. On zbyt wrażliwy, szlachetny, doskonale wykształcony staje przed koniecznością dokonania zbrodni. Nie potrafi pogodzić się z otaczającym światem, ani też jemu przeciwstawić. Dlatego przeżywa głębokie rozterki wewnętrzne, jest mu trudno dostosować się do reguł obowiązujących w świecie władzy. Zastanawia się nad sensem ludzkiego istnienia, tajemnicą życia, o czym świadczy monolog księcia zaczynający się od słów: Być albo nie być – oto jest pytanie? Wie, że musi spełnić przysięgę złożoną ojcu, poszukać dowodów ujawnionej przez ducha prawdy. Trudno jednak znaleźć dobre rozwiązanie w sytuacji, gdy na zbrodnię trzeba odpowiedzieć zbrodnią, lecz też nie widzi innej możliwości naprawienia wyrządzonego zła.
By zdemaskować mordercę i dokonać zemsty udaje obłąkanego. Staje się milczący, samotny, rezygnuje z uczucia do ukochanej Ofelii, niemal wyrzeka się matki. Wprawdzie udaje mu się osiągnąć cel, spełnić przysięgę daną ojcu. Demaskuje znienawidzonego Klaudiusza dzięki starannie przygotowanej prowokacji. Dokonuje zemsty, choć płaci za nią życiem. Umiera jako człowiek w pamięci potomnych obłąkany. Dlatego tuż przed śmiercią prosi przyjaciela Horacja, by przekazał przyszłym pokoleniom prawdę o nim. W dodatku jego chęć zemsty spowodowała śmierć nie tylko wrogich mu osób, lecz i tych, których kochał. Podobnie jak Klaudiusz, ponosi moralną odpowiedzialność za wszystkie ofiary będące wynikiem porachunków na szczycie władzy.