Wiersz Tadeusza Różewicza W świetle lamp filujących jest wyrazem niepokoju i lęku wobec otaczającego świata. Wiersz zaliczany jest do liryki pośredniej, podmiot liryczny się nie ujawnia. Adresatem wiersza jest całe otoczenie.
Podmiot liryczny wraca myślami do przeszłości, kiedy to świat miał zupełnie inny wymiar: w świetle lamp filujących świat wyglądał inaczej. Jawił mu się jako jedna wielka rodzina, ludzie byli ze sobą bardziej zżyci, szanowano każdego człowieka. A przecież dawniej, tak jak dziś ludzie rodzili się, a potem umierali, a jednak takie uczucia jak radość, miłość, troska były czymś naturalnym, codziennym, więcej dało się odczuć wzajemnego zrozumienia. Człowiek był bardziej otwarty na świat, na potrzeby drugiego człowieka. Ważną rolę w życiu ludzi odgrywała także wiara, sfera ludzka przenikała się ze sferą boską. Przeszłość – to według podmiotu lirycznego czas szczęśliwy, niezwykły, arkadyjski.
Ukazana przeszłość jest ważna w odniesieniu do teraźniejszości. Dzisiaj już nie ma ciepłych lamp filujących, odeszły w niepamięć, są przeszłością. Otaczająca rzeczywistość stoi w opozycji do przeszłości.
Budowa: wiersz zbudowany jest z 10 strof, o różnej liczbie wersów każda. Brak rymów, znaków interpunkcyjnych.
Środki artystyczne: epitety – młode głowy, słowa cieplejsze, cienie rozchwiane; oksymorony – twarze żywych umarłych, nieskończoność była skończona, z trumną i kołyską; pararelizmy – w świetle lamp filujących, w świetle lamp kopcących; metafory – człowiek był zadomowiony mocniej w radość głębiej w trosce.