Starożytność – gatunki literackie uprawiane w liryce

Liryka – jeden z trzech rodzajów literackich, (obok epiki i dramatu). W starożytnej Grecji epoka liryki przypada na VII i VI w.p.n.e. Wówczas liryka była zaliczana do muzyki i z nią była związana. Nazwa pochodzi odd instrumentu – lira.

Najczęściej uprawiane gatunki liryczne:
– anakreontyk – to utwór o lekkiej, najczęściej biesiadnej lub miłosnej tematyce i pogodnym, niefrasobliwym nastroju.

– tyrteizm – i poezja tyrtejska określają nurt liryki zaangażowanej, wzywającej do walki i poświęcenia za ojczyznę
– ody Pandora – to ody, w których pełno odwołań mitologicznych, symboli, alegorii, konceptów.
– oda – to utwór o podniosłym, ptetycznym charakterze
– epigramaty – początkowo zwykłe kamienne napisy nagrobne. Dopiero Simonides nadał im charakter literacki i zamknął w dystychach.
– tren – gatunek liryczny ujmujący refleksję nad życiem, najczęściej o charakterze żałobnym.
– hymn – uroczysta i podniosła pieśń pochwalna o apostroficznym charakterze wypowiedzi, komponowana na cześć bóstwa, wydarzenia, kraju.
– epiruikon – utwór pochwalny na cześć zwycięzcy, mający charakter pieśni wykonywanej podczas uczty lub w świątyni.

Strofa soficka – jest to strofa czterowersowa, zbudowana z trzech wersów jedenastozgłoskowych i jednego pięciozgłoskowego, który stanowi rytmiczną i znaczeniową puentę zwrotki.