Średniowieczny wizerunek śmierci na podstawie Rozmowy Mistrza Polikarpa ze Śmiercią
Rozmowy Mistrza Polikarpa ze Śmiercią powstała w latach 1463-65 i jest przykładem poezji religijno-dydaktycznej. Utwór ma formę dialagu, który toczy się między mędrcem Polikarpem, a przedstawioną alegorycznie (symbolicznie) śmiercią. Wiersz dotyczy misproblematyki umierania i równości wszystkich ludzi wobec śmierci.
Średniowiecze rozpowszechniło alegorię śmierci pod postacią kościotrupa z kasą w ryku i taki obraz pojawia się w malarstwie i literaturze. Wizerunek śmierci miał przypominać o przemijalności ludzkiego życia i ostrzega: pamiętaj, że umrzesz (memento mori). W tym utworze śmierć przedstawiona jest obrazowo i realistycznie przechwala się swoją wszechwładzą.
Mistrz Polikarp był człowiekiem głęboko ufającym Bogu. Niejednokrotnie go prosił o możliwość ujrzenia śmierci. Pewnego dnia po mszy został sam w kościele i wtedy to właśnie jego prośba została wysłuchana. Przed jego oczami ukazała się kobieta: uzbrojona w kosę, będąca w stanie cielesnego rozkładu, wychudzona, pozbawiona nosa i warg, a z oczu jej płynęła krew. Wygląd jej był przerażający. Śmierć przemówiła do Mistrza Polikarpa, odpowiadała na jego liczne pytania, zaspokajała ciekawość oraz chwaliła się swoimi możliwościami, próbując zastraszyć mędrca.
Dodaj komentarz