W utworze Sofoklesa Król Edyp, Lajos, będący królem Teb, dał początek pokoleniu najbardziej nieszczęśliwych władców. Wyrocznia delficka przepowiedziała mu, iż zginie z rąk władnego syna, który następnie ożeni się z jego żoną, a własną matką, Jokastą.
Gdy syn Lajosa i Jokasty przyszedł na świat, porzucono niemowlę w górach. Dziecko uratował koryncki pasterz, po czym zaniósł na wychowanie władcom Koryntu, którzy nie mieli własnego potomstwa. Nazwano go Edypem, czyli człowiekiem o spuchniętych nogach.
Edyp miał szczęśliwe dzieciństwo. Gdy dorósł, udał się do wyroczni w Delfach. Tam dowiedział się, że zabije ojca i ożeni się z własną matką. Nie znając przeszłości, uważał, że władcy Koryntu są jego prawdziwymi rodzicami.
Chcąc uciec przeznaczeniu, opuszcza Korynt na zawsze. Po drodze napotyka wóz, w którym siedział pan w otoczeniu dworzan. Walczy z nieznajomymi i zabija ich w wąwozie. Wśród zabitych jest jego ojciec Lajos – spełnia się właśnie pierwsza przepowiednia. Przybywa do Teb, gdzie rządy objął szwagier zabitego króla, Kreon. W okolicznych górach pojawił się Sfinks – potwór o głowie kobiety, tułowiu lwa, ogonie węża, który pożerał wszystkich podróżnych nie umiejących rozwiązać jego zagadki. Właśnie Kreon ogłosił, że komu uda się rozwiązać zagadkę straszliwego Sfinksa, zostanie królem Teb i poślubi Jokastę, wdowę po Lajosie.
Edyp rozwiązał zagadkę Sfinksa i uwolnił od niego miasto. Poślubił własną matkę, która rodzi mu dwóch synów, Eteoklesa i Polinejkesa oraz dwie córki – Antygonę i Ismenę. Nad krajem wisiała jednak klątwa bogów, kraj nawiedzały klęski. Wezwano więc wieszcza Terezjasza, który wyjawił całą prawdę o Edypie.
Edyp prawdę o sobie przyjmuje z pokorą i sam wymierza sobie karę. Oślepia się i opuszcza Teby. Jokasta popełnia samobójstwo. Edyp nie ponosi odpowiedzialności moralnej za popełnione zbrodnie. Jego los został naznaczony fatum.