Winston Smith, główny bohater powieści George’a Orwella jest 39-letnim mężczyzną, o jasnych włosach, rumianej twarzy i drobnej sylwetce ciała. Od lat choruje na przewlekłe owrzodzenie prawej nogi. Najczęściej ubiera się w granatowy kombinezon. Prowadzi nadzwyczaj skromne, samotne życie. Kiedyś miał żonę, ale go opuściła. Wolne chwile spędza w świetlicy ministerstwa. Mieszka w Londynie, w małym pokoju na 7. piętrze.
Bohater jest członkiem Partii Zewnętrznej. Pracuje w Ministerstwie Prawdy, w Departamencie Archiwów. Jego zadaniem jest fałszowanie artykułów prasowych, tzn. dopasowywanie ich do aktualnych potrzeb tak, by nie przeczyły ideologii Wielkiego Brata. Mimo przynależności do Partii, Winston nieustannie marzy o wolności. Jest bowiem ciągle obserwowany za pomocą telekamer przez Wielkiego Brata. Będąc w dzielnicy proli, w sklepie ze starociami kupuje zeszyt i potajemnie zaczyna prowadzi pamiętnik. Wpisuje w nim hasła sprzeczne z ideologią Partii, opisuje spotkania z piękną Julią, pracownicą Ministerstwa Prawdy.
Coraz częściej zastanawia się, jak wyglądał świat sprzed rewolucji. Wraca myślami do rodzinnego domu, wspomina matkę i swoje dzieciństwo. Buntuje się przeciwko istniejącemu systemowi – odgórnie narzucanej prawdziwe Winston, podobnie jak i Julia, chce wyzwolić się spod kontroli Wielkiego Brata. Zakochani muszą spotykać się poza miastem, w wynajętym pokoju, gdzie nie ma urządzeń inwigilacyjnych. Trudno pogodzić mu się z tym, że władza decyduje o ludzkich uczuciach.
By zmieniać świat, a więc obalić rządy Wielkiego Brata Winston podejmuje działalność opozycyjną. Był przekonany, że prominent partyjny O’Brien jest przedstawicielem organizacji spiskującej przeciwko Wielkiemu Bratu. Niestety, zmiana swojego życia na lepsze w systemie totalitarnym okazała się niemożliwa. Bunt przeciwko obowiązującej ideologii przyniósł mu klęskę. Wraz z Julią zostali aresztowani i uwięzieni. Poddany okrutnym torturom psychicznym i fizycznym przez samego O’Briena Smith wyrzeka się swoich poglądów i miłości do Julii. Po opuszczeniu więzienia są dla siebie zupełnie obcymi ludźmi.