Albert Camus w opowiadaniu Mit Syzyfa rozważa mękę króla Koryntu, by uzmysłowić absurdalność ludzkiej egzystencji, gdyż wówczas można jak mityczny bohater decydować o swoim losie.
Syzyf był ulubieńcem bogów, często zapraszali go na Olimp, by z nimi ucztował. Znał bardzo dobrze wszystkie ich sekrety. Pewnego dnia ujawnił ludziom ważną boską tajemnicę, za co Zeus skazał go na śmierć. Lecz Syzyf był niezwykle mądry i przebiegły, przechytrzył bożka Tanatosa i uwięził go w lochach swojego pałacu. Dzięki temu ludzie na ziemi przestali umierać.
Gdy Zeus się o tym dowiedział wpadł w złość i skazał Syzyfa nie tylko na śmierć, lecz także na wykonywanie okrutnej kary – polegała ona na wtaczaniu na szczyt olbrzymiego kamienia, który zawsze, kiedy był niemal u celu wymykał się z rąk i pracę trzeba było zaczynać od nowa. Jego praca wydawała się bezsensowna i nigdy się nie kończąca.
Syzyf cierpi niewypowiedziane męki. Według Camusa Bogowie nie bez racji doszli do wniosku, ze nie ma straszniejszej kary niż praca bezużyteczna i bez nadziei. Chociaż praca Syzyfa nie dawała żadnej nadziei, że uda się ją zakończyć, to jednak bohater codziennie podejmuje trud, bo właśnie w trudzie widzi sens swojej egzystencji.
Nadzieja pozwala przetrwać człowiekowi najtrudniejsze chwile w jego życiu, spojrzeć z optymizmem w przyszłość. I choć praca Syzyfa wydaje się absurdalna, to mimo wszystko trwa przy niej. Zdaniem Camusa Syzyf w chwili gdy schodzi ze szczytu po kamień jest silniejszy niż jego kamień. Świadomość, która powinna być mu udręką, czyni go zwycięzcą. Czuje się panem swego losu, jego cierpienie ma szczególny wymiar: Aby wypełnić ludzkie serce, wystarczy walka prowadząca ku szczytom.