Historia Prometeusza jest jednym z najpiękniejszych mitów greckich. Legenda głosiła, że człowieka jest tworem jednego z tytanów – Prometeusza.
Prometeusz ulepił człowieka z gliny pomieszanej ze łzami. Następnie dał mu duszą z ognia niebieskiego, którego parę iskier ukradł z rydwanu boga słońca. Człowiek był nagi, słaby i bezradny, pomimo że był obrazem zawsze silnych bogów.
Widząc to, Prometeusz ponownie zakradł się do wielkiego spichlerza ognia i przyniósł na ziemię pierwsze zarzewie. W siedzibach ludzkich zapłonęły jasne ogniska, ogrzewające ludzi i płoszące drapieżne zwierzęta. Prometeusz nauczył ludzi umiejętnego korzystania z ognia, a także sztuk i rzemiosła.
Dzeus, zaniepokojony rosnącą niezależnością człowieka, kazał Hefajstosowi, bogu ognia, stworzyć kobietę cudnej urody. Nadano jej imię Pandora. Hera nauczyła ją robót kuchennych, Afrodyta obdarowała ją wdziękiem, Hermes dał jej dar kuszącej mowy. Ze szczelnie zamkniętą puszką Pandora stanęła przez chatą Prometeusza. Ten od razu wyczuwał podstęp, a więc odprawił ją i przestrzegł innych. Przyjął zaś ją do swego domu jego niezbyt mądry brat – Epimeteusz, ożenił się z nią i wspólnie otworzyli puszkę. Wraz z jej otwarciem, uwolniły się z niej wszystkie choroby i nieszczęścia i opanowały cały świat.
Prometeusz odpłacił bogom podstępem za podstęp. Zabił wołu i podzielił go na dwie części. Mięso owinął skórą, kości nakrył tłuszczem. Dzeus wybrał jedną z nich, aby złożyć bogom w ofierze. Wybrał tę, gdzie było więcej tłuszczu.
Bóg zemścił się okrutnie, gdy odkrył podstęp Prometeusza. Na jego rozkaz przykuto tytana do skał Kaukazu i codziennie zgłodniałe sępy wyjadały mu wątrobę, która wciąż odrastała. Jego próżne jęki spadały w przepaść gór jak martwe kamienie.
Prometeusz jest jedną z najwznioślejszych postaci mitologii, jest tytanem, który cierpiał dla ludzi. Stąd zrodziło się pojęcie prometeizmu, co oznacza poświęcenie dla idei, dla dobra ludzi, a także wyraz buntu przeciwko potęgom wyższym.