Maria Kuncewiczowa – powieściopisarka. Urodziła się w 1899 r. w Samarze, w Rosji w rodzinie inteligenckiej. Ojciec jej był nauczycielem, a matka skrzypaczką. W 1900 r. zamieszkała w Polsce. Do szkoły średniej uczęszczała początkowo w Warszawie, a ostatecznie ukończyła ją we Włocławku.
Studiowała filologię francuską na Uniwersytecie w Nancy, a następnie polonistykę na Uniwersytecie Jagiellońskim i Warszawskim w latach 1916-18. Pracowała w polskim oddziale Pen Clubu, była tłumaczką w Ministerstwie Spraw Zagranicznych. Występowała jako śpiewaczka z koncertami w Warszawie i na prowincji. Jej mężem był współpracownik Wincentego Witosa, prawnik, publicysta Jerzy Kuncewicz. Należała do pokolenia skamandrytów.
II wojnę światową spędziła w Paryżu i Londynie. Na emigracji, w latach 1940-55 kierowała polski oddział Pen Clubu. W roku 1956 osiadła w Stanach Zjednoczonych, gdzie na Uniwersytecie w Chicago wykładała język i literaturę polską. Podczas powrotów do kraju przebywała w swym domu w Kazimierzu Dolnym nad Wisłą. Ostatecznie powróciła na stałe do Polski w 1968 r.
Kuncewiczowa, podobnie jak Zofia Nałkowska była reprezentantką tzw. nurtu psychologiczno-obyczajowego. W swych utworach często dokonywała analizy psychologicznej swoich bohaterów. Jest także autorką wielu reportaży, felietonów, szkiców. Zmarła w 1989 r.
Opublikowała m.in. powieści:
– Twarz mężczyzny (1926)
– Cudzoziemka (1936)
– Zmowa nieobecnych (1946)
– Leśnik (1957)
– Gaj oliwny (1961)
– Tristan (1946)
Cykle opowiadań:
– Przymierze z dzieckiem (1927)
– Dwa księżyce (1933)
Zbiory szkiców:
– Dyliżans warszawski (1935)
– Odkrycie Patusanu (1958)
Autobiografia:
– Listy do Jerzego
Powieść radiowa:
– Dni powszednie państwa Kowalskich (1938)