Leopold Staff – Wysokie drzewa – Interpretacja i analiza

Wiersz Leopolda Staffa Wysokie drzewa ukazuje wyjątkowo piękny krajobraz. Przedmiotem zachwytu poety są wysokie drzewa, będące symbolem całej przyrody, źródłem poetyckiej inspiracji.

Wysokie drzewa wyglądają jak: W brązie zachodu kute wieczornym promieniem. Przypominają nieruchome pomniki – rzeźby stojące nad wodą, pełne majestatu i dostojności: O, cóż jest piękniejszego niż wysokie drzewa.

Skłania to poetę do snucia lirycznych refleksji, dostrzegania przebogatej kolorystyki świata natury (brąz, pawie barwy, zieleń, złoto, srebro) i jej możliwością oddziaływania na różne zmysły odbiorcy, np: węchu  – zapach wody; wzroku – zielony w cieniu, złoty w słońcu, słuchu – koniki polne (…) strzygą ciszę.

Poeta opisuje zapadający zmierzch, wówczas zmieniają się kształty i barwy wysokich drzew: I zmierzch ciemnością smukłe korony odziewa.

Przyroda ma życiodajny wpływ na ludzi. Duszę poety napełnia spokojem i poczuciem wolności: Z których widmami rośnie wyzwolona dusza.

Budowa: Wiersz ma kompozycję klamrową, zaczyna się i kończy tym samym wersem: "O, cóż jest piękniejszego niż wysokie drzewa". Zbudowany jest z 3 zwrotek 4-wersowych. Rymy krzyżowe: abab.

Środki artystyczne: epitety: wieczornym promieniem, pawich barw, smukłe korony; metafory: konarów sklepieniem; synestezja (pomieszanie zjawisk zmysłowych) zapach wody, zielony w cieniu, złoty w słońcu; onomatopeje: tysiącem srebrnych nożyc szybko strzygą ciszę.