W ostatnim czasie, klasa I a LO obejrzała spektakl według dramatu Sofoklesa Król Edyp, który wyreżyserował Laco Adamik w 1992 r. Pokazuje nam tragiczne losy bohaterów wielkiej antycznej tragedii.
Tytułowy bohater jest postacią tragiczną, ciążyło na nim fatum. Jego przeznaczeniem było zabicie własnego i dzielnie łoża z matką. Nie miał żadnego wyboru, jego losami kierowali bogowie. Gdy ojcobójca poznaje straszliwą prawdę, wpada w rozpacz. Jokasta, czyli matka, a zarazem żona, popełnia samobójstwo. Edyp chwyta agrafki matki i wykłuwa sobie nimi oczy. Następnie postanawia odejść z miasta i poddać się tułaczce w celu zadośćuczynienia.
Laco Adamik doskonale dobrał obsadę spektaklu, co sprawia wrażenie autentyzmu przedstawionej historii rodu Labdakidów. Tytułową rolę zagrał Jan Frycz, który bez zastrzeżeń wczuł się w postać Edypa.
Rola Jokasty przepadła Teresie Budzisz – Krzyżanowskiej. Wspaniale zagrała żonę i zarazem matkę władcy. Jest ona doskonałą aktorką dramatyczną i dlatego jej rola podobała mi się najbardziej. Swoimi ruchami, tonacją głosu odzwierciedlała odczucia postaci, którą grała. W pozostałych rolach wystąpili m.in. T. Trela – jako Kreon, Jan Nowak zagrał jednego ze sług Lajosa, zaś Edward Lubaszenko posłańca z Koryntu. Nad muzyką czuwał Jerzy Staradnowski tak, aby współgrała z akcją sztuki, tworząc niezapomniany nastrój.
Mankamentem spektaklu są według mnie niezbyt dobrane kostiumy aktorów, które są zbyt proste i nie wyróżniają dobrze poszczególnych postaci. Poza tym, wydają się zbyt współczesne, a przecież akcja dramatu rozgrywa się w czasach starożytnych. Bowiem inaczej wyobrażałem sobie wygląd ludzi i miejsca akcji, czytając książkę. Zabrakło realistycznej scenografii, która przeniosłaby widza w czasy starożytnej Grecji.
Podsumowując swoją ocenę mogę stwierdzić, że nie był to żaden hit, jednak przejmująca gra aktorów doskonale oddała treść zawartą w dziele Sofoklesa, a także wspaniale wyjaśniła tragizm Edypa.
Polecam obejrzenie filmu wszystkim czytającym lekturę, gdyż ułatwi to w znacznym stopniu zrozumienie problematyki utworu.