Tematem wiersza Krzysztofa Kamila Baczyńskiego Wyroki jest miłość rodząca się w czasie wojny. Adresatką wiersza jest Basia D., narzeczona poety.
Podmiot liryczny wypowiada się w osobie my. Nastrój wiersza jest dość optymistyczny, pomimo koszmarnej rzeczywistości wojennej. Uczucie, jakie rodzi się między bohaterami jest tak silne, że jest w mocy przełamać wojenną zagładę, oddalić jej zasięg. Nie martwią się, że jest wojna, ona nie jest w stanie ich zniszczyć, zawsze odżyją jak przyroda. Podmiot liryczny opisując uczucie łączące go z adresatką wiersza odwołuje się do otaczającego ich świata natury: Dwu-łodygą wyrośniem, dwugłosem zielonym światła.
Siłę ich uczucia podkreśla anafora nic, którą rozpoczynają się aż 3 strofy. Nic gruzy, nic ciemność – wojenny koszmar musi zostać przezwyciężony. Oni się nie poddadzą, ich miłość potrzebuje tylko w tych trudnych czasach mocnego fundamentu. Tak jak twarda skała krzemień stanowi podstawę dla wyrastających dla niej drzew, tak i oni muszą znaleźć trwałe wartości, które pozwolą uwierzyć im w sens życia człowieka, będą stanowiły podstawę do budowania życia. To właśnie miłość sprawi, że formy rosnące z guseł i zaklęć, lecące deszczem pocisków odpadną w dłonie-czysto. Być może jest ona jestynym ratunkiem na wydane już wyroki.
Budowa: wiersz zbudowany jest z 4 sekstyn, tzn. strof 6-wersowych. Występują rymy typu: ababcc.
Środki artystyczne: porównanie – podobni chmurom i sośnie, kwiatom płynącym na tratwach, metafory – dwułodygą wyrośniem, dwugłosem zielonym światła, z krzemienia się śpiewa wieczność rosnąca – drzewa, epitety – rzeka wilgocią śliska, błogosławionym czynie.