Ten czas to czas II wojny światowej, to okres Apokalipsy spełnionej, kiedy spełniły się wszelkie katastroficzne wizje zagłady ludzkości.
Wiersz Krzysztofa Kamila Baczyńskiego Ten czas opisuje katastrofę młodego pokolenia Kolumbów, które bezpośrednio uczestniczyło w tragicznych wydarzeniach, udowodniło, że jest odpowiedzialne za losy narodu. To poczucie posłannictwa nie uwolniło młodych ludzi od lęku i przeczucia tragicznego końca.
W wierszu panuje nastrój przygnębienia i przerażenia. Grozę wojny przedstawia poeta odwołując się od apokaliptycznych wyobrażeń Sądu Ostatecznego.
Świat pogrążony jest w ciemnościach bez gwiazd: (…) Taki to mroczny czas. Ciemna noc, tak już dawno ciemna noc, a bez gwiazd.
Nastał mroczny czas, na ziemi zapanowała śmierć, umarła przyroda: drzew upiory wydarte ziemi – drżą, umierają ludzie: w świat grobami odchodzą. Jest to czas pełen trumien, grobów, krzyży i szubienic – czyli katastroficznych znaków zwiastujących zagładę ludzkości i ostatecznego końca wszystkiego. Odgłosy wojenne, które przerywają ciszę, napawają lękiem i trwogą: głowy dudnią po ziemi dotkniętej nieszczęściem, słychać trzask łamanych czaszek, giną ludzie.
Krwawe niebo potęguje obraz tragicznego losu młodych ludzi skazanych na zagładę i cierpienie: My sami – tacy mali, krok jeszcze – przejdziem w mit. My sami – takie chmurki u skrzyżowania dróg, gdzie armaty stuleci i krzyż, a na nim Bóg. Pokolenie wojenne stanęło u skrzyżowania dróg, nie mając nadziei, że zwyciężą, ani nawet na to, że po śmierci nie zostaną zapomniani, być może tylko wiatr zahuczy czasem i wiek przywali głazem.
Budowa: wiersz zbudowany jest z dwóch zwrotek; I – 7-wersowa, II – 14-wersowa. W utworze są następujące rymy: aabb.
Środki artystyczne: epitety – mroczny czas, ciemna noc, złamanych rąk; apostrofa – Miła moja, kochana; metafora – drzew upiory; porównania – My sami – takie chmurki u skrzyżowania dróg.