Wypracowania

Konstanty Ildefons Gałczyński – Biografia, życiorys, twórczość

Dominika Grabowska

Konstanty Ildefons Gałczyński – poeta, satyryk. Urodził się w 1905 roku w Warszawie w rodzinie mieszczańskiej.

Naukę rozpoczął w Moskwie w Szkole Komitetu Polskiego, gdzie trafił wraz z rodzicami po wybuchu I wojny światowej. W roku 1918 po powrocie do Warszawy podjął naukę w gimnazjum na Wierzbnie. Po maturze studiował filologię angielską i klasyczną na Uniwersytecie Warszawskim, jednak studiów nigdy nie ukończył. W latach 1925-27 służył w wojsku. Swój debiutancki wiersz Szturm wydał w 1923 r. na łamach dziennika Rzeczpospolita.

Współpracował z satyrycznym tygodnikiem Cyrulik Warszawski, z pismem Kwadryga, był jednym z założycieli grupy poetyckiej o tej samej nazwie, która przeciwstawiała się poglądom Skamandra i Anagardy Krakowskiej.

W roku 1930 ożenił się z Natalią Awałow, adresatką i bohaterką jego wielu wierszy. W 1934 r. Gałczyńscy zamieszkali w Wilnie, gdzie pisywał do miejscowej prasy, współpracował też z tamtejszym ośrodkiem Polskiego Radia. Następnie otrzymawszy propozycję współpracy z tygodnikiem Prosto z mostu wrócił do Warszawy, zamieszkał w Aninie.

Po wybuchu wojny w 1939 r. jako żołnierz wojsk Korpusu Ochrony Pogranicza 17 września dostał się do niewoli sowieckiej. Został umieszczony w obozie w Kozielsku, a po miesiącu przekazano go Niemcom. Tak więc wojnę spędził w obozach jenieckich, najdłużej w Altengrabow koło Magdeburga. Z tego okresu pochodzi wiele jego patriotycznych i nostalgicznych wierszy, jak: Pieśń o żołnierzach z Westerplatte, List jeńca, Pieśń o fladze.

Po wojnie wiele podróżował po Europie Zachodniej, a w 1946 r. powrócił do kraju i osiadł w Krakowie. Współpracował z Tygodnikiem Powszechnym, Przekrojem i Odrodzeniem. W 1948 r. przeniósł się do Warszawy. Zmarł w 1953 r. i został pochowany na Powązkach.

Najbardziej znane utwory Gałczyńskiego:

Exit mobile version