Kazimierz Przerwa-Tetmajer – Koniec wieku XIX – Interpretacja i analiza
Wiersz Kazimierza Przerwy-Tetmajera Koniec wieku XIX jest manifestem pokolenia dekadentów.
Osobą mówiącą w utworze jest młody człowiek – melancholik, samotnik, filozof, ma pesymistyczne podejście do życia. Prezentuje typową dekadencję, dla którego życie jest udręką i wobec którego jest bezsilny, rezygnuje z walki o szczęście.
Podmiot liryczny stawia ciąg pytań retorycznych, będących propozycjami przyjęcia określonej postawy wobec życia. Postawy te są różnorakiej wartości: przekleństwo, ironia, przyjęcie idei, modlitwa, wzgarda, walka, rozpacz, czy rezygnacja. Poeta neguje jakiekolwiek postawy. Krytykuje przejawy aktywności człowieka. Jego zdaniem taka postawa jest całkowicie pozbawiona sensu, jest to coś w rodzaju syzyfowej pracy. Promuje bierność w życiu i rezygnację, bo czyż mrówka rzucona na szyny Może walczyć z pociągiem nadchodzącym w pędzie?
Dodaj komentarz