Juliusz Słowacki – Testament mój – Interpretacja i analiza

Wiersz Juliusza Słowackiego Testament mój jest podsumowaniem życia i postawy twórczej.

Wiersz został napisany na przełomie 1839 i 1840 r. przez chorego poetę. Podmiot liryczny utożsamiany z samym poetą kieruje swój testament do przyjaciół i czytelników jego wierszy, uważając ich za swoich spadkobierców.

Utwór jest przedśmiertnym pożegnaniem poety, który w obliczu zbliżającej się śmierci, jest pełen smutku i goryczy, czuje się osamotniony i niezrozumiały przez współczesnych. Ma jednak poczucie dobrze spełnionego obowiązku patriotycznego, podkreśla, że swą twórczością zawsze służył ojczyźnie zarówno w jej dobrych, jak i złych chwilach: Lecz wy, coście mnie znali, w podaniach przekażcie, Żem dla ojczyzny sterał moje lata młode.

W wierszu podmiot liryczny przekazuje przyjaciołom przesłanie, by nie tracili nadziei, oświecali naród i wzbudzali w nim pragnienie wolności. Zachęca rodaków do podjęcia walki narodowowyzwoleńczej, nawet, gdyby trzeba było oddać życie w obronie ojczyzny, stając się kamieniami przez Boga rzucanymi na szaniec.

Budowa: wiersz zbudowany jest z 10, 4-wersowych zwrotek. Występują rymy parzyste, dokładne, żeńskie, przeplatane.

Środki artystyczne: epitety – dźwięk pusty, serce dumne, siła fatalna; porównania – Imię moje tak przeszło jako błyskawice, tak cicho odlecieć jak duch, Żywi (…) Jak kamienie przez Boga rzucone na szaniec; metafora – Być sternikiem duchami napełnionej łodzi; przenośnie – płaszcz na moim duchu nie był wyżebrany.