Poemat dygresyjny Juliana Tuwima Kwiaty polskie powstał w latach okupacji i dawał nadzieję na odzyskanie niepodległości oraz stanowił konkretną propozycję powojennych zmian w Polsce.
Utwór ten został napisany w latach 1940-44 podczas pobytu poety na emigracji w Brazylii, zrodzony pod wpływem ogromnej tęsknoty za ojczyzną. Podmiot liryczny utożsamiany z poetą wypowiada się w imieniu zbiorowości – wszystkich Polaków. Dotyka w wierszu kilku wątków – w dygresjach wygłasza opinie ma tematy polityczne, społeczne i obyczajowe. Mówi o przeszłości, teraźniejszości i przyszłości.
Wiersz ma charakter modlitwy, w której naród polski stojący na progu odzyskania niepodległości zwraca się do Boga o łaskę, by pomógł tworzyć wolny kraj, by pomógł wyprzątnąć nasz dom ojczysty, czyli Polskę z zgliszcz i ruin świętych, tak jak oczyszcza naszą duszę z grzechów. Dom – Polska niech będzie biedny, ale czysty. Podmiot liryczny prosi stwórcę, by Polacy nie zapominając o tragicznej przeszłości budowali lepszą przyszłość. Tworzy wizję Polski, gdzie będą … rządy mądrych, dobrych ludzi, Mocnych w mądrości i dobroci. Konieczna jest także zmiana stosunków społecznych, by plony pracy zbierali ludzie uczciwie pracujący, a nie bankierzy i współrządcy.
Utwór jest także manifestem równości ludzi niezależnie od ich pochodzenia i wyznania: Poucz nas, że pod słońcem Twoim Nie masz Greczyna ani Żyda. Polska powinna stać się krajem tolerancyjnym, nikt nie powinien czuć się obco, doznawać przykrości tylko dlatego, że jest np. Żydem.
Ludzie proszą Boga, by okazał swój gniew, gdy pyszałek chwyci broń do ręki, protestując jednocześnie przeciw wojnie. Pragną żyć w spokoju i jeść chleb z polskiego pola. Polska musi być krajem sprawiedliwym, w którym … prawo zawsze prawo znaczy, A sprawiedliwość – sprawiedliwość.
Budowa: wiersz ciągły, brak podziału na strofy. Rymy żeńskie, dokładne, okalające i krzyżowe.