W wierszu Do lasu Julian Tuwim porusza temat poetyckiej sławy i miejsca samego siebie w pamięci potomnych. Poeta próbuje podsumować swój dotychczasowy dorobek poetycki.
Dziękuje lasowi za liczne dary: młodość górną, miłość, majątek, za dar ładu, a więc zamiłowanie do wzorców klasycznych, charakteryzujących się harmonią i prostotą powstających dzieł. Poeta dba o formę swych wierszy, chcąc surowo składać i odmieniać (…) słowa ścisłe. Dzięki talentowi i posiadanym umiejętnościom podmiot liryczny w życiu codziennym, w zgiełku wieku i w rwetesie dostrzega piękno miraże, która przemienia w słowa poezji.
Podobnie jak Horacy, Mickiewicz czy Puszkin Tuwim wyraża nadzieję, że dzięki swej twórczości zasłuży sobie na wieczną sławę. Mając jednak świadomość nieuchronności własnej śmierci fakt ten jest mało pocieszający, dziwnie i śmiesznie brzmią wówczas słowa: Non omnis moriar (Nie wszystek umrę). Brak w tym wierszu optymizmu jak to było we wcześniejszych wierszach, wiary w sens sztuki, dominuje nastrój smutku.
Budowa: wiersz zbudowany jest z 6 strof, rymy krzyżowe.
Środki artystyczne: epitety – Apollinowym (…) rozmysłem, wysokim kunsztem; apostrofa – Miłość mi dałeś; metafora – Miraże wstają wśród mieszkania.