Julian Przyboś – poeta, eseista, teoretyk sztuki, tłumacz. Urodził się w 1901 r. we wsi Gwoźnica w Rzeszowskim w rodzinie chłopskiej. W latach 1912-20 uczył się w Gimnazjum Klasycznym w Rzeszowie.
Studiował polonistykę na Uniwersytecie Jagiellońskim, a następnie był nauczycielem w Cieszynie w gimnazjum. W latach 1937-39 przebywał w Paryżu na stypendium. Wojnę spędził częściowo we Lwowie, współpracując z sowieckimi instytucjami, a potem w rodzinnej wsi, gdzie utrzymywał się z pracy rolnika.
Po wojnie w 1945 r. wstąpił do Polskiej Partii Robotniczej. Przez pewien czas pracował jako dyrektor Biblioteki Jagiellońskiej. W 1956 r. przeniósł się do W-wy, podejmując pracę w redakcji Przeglądu Kulturalnego, był jednym z założycieli pisma Poezja. Pierwsze tomiki wierszy Śruby i Oburącz są ściśle związane z poetyką awangardy, w następnych zbiorach W głąb lasu czy Równanie serca Przyboś wybiera własną drogę poetycką.
Zmarł nagle w Warszawie w 1970 roku, podczas wystąpienia na międzynarodowym zjeździe tłumaczy literatury polskiej.
Najbardziej znane utwory Juliana Przybosia:
- Śruby (1925)
- Oburącz (1926)
- Z ponad (1930)
- W głąb lasu (1932)
- Póki my żyjemy (1944)
- Najmniej słów (1955)
- Próba całości (1961)
- Więcej o manifest (1962)
- Kwiat niezapomniany (1968)