Wiersz Jana Twardowskiego Mrówko ważko biedronko jest wyrazem zachwytu poety nad wspaniałym światem przyrody. Ujawnia się w nim franciszkańska postawa księdza Twardowskiego, dostrzegającego Boga w każdym, nawet najmniejszym stworzeniu. Świadczy o tym m.in. wybór adresatów wiersza, do których zwraca się apostrofą: Mrówko ważko biedronko.
Utwór ma charakter zadumy, kontemplacji nad rzeczami zwykłymi, banalnymi, jakby się wydawało z pozoru. Ale zdaniem poety można i trzeba ujrzeć w nich piękno, niezwykłość. Kontemplowanie natury pozwala odnaleźć człowiekowi spokój, ukojenie, a w dodatku zrozumieć wiele prawd rządzących światem, że ludzie, zwierzęta i rośliny tworzą nierozerwalną całość.
Od tych najmniejszych stworzeń przyrody, człowiek, który jest jak ciężki słoń, tak duży, że nic nie rozumie może się dużo nauczyć. Poeta wybierając na adresatów swego wiersza owady chciał je dowartościować oraz wskazać na jedność człowieka z ogromem natury. Twierdzi, że nad biedronką zamyśliłby się nawet papież z policzkiem na ręku.
Budowa: wiersz zbudowany jest z 3 części, o różnej liczbie wersów. Wiersz biały, bezrymowy.
Środki artystyczne: apostrofa – Mrówko ważko biedronko; porównanie – człapię po świecie jak ciężki słoń tak duży.