Jan Lechoń, właśc. Leszek Serafinowicz – poeta. Urodził się w 1899 roku w Warszawie. Pierwszy swój zbiór wierszy wydał w wieku 13-stu lat. Studiował polonistykę na Uniwersytecie Warszawskim.
Był współredaktorem czasopisma Pro arte et studio, współtwórcą kabaretu literacko-artystycznego Pod Picadorem. Był jednym ze współzałożycieli grupy poetyckiej Skamander. Od 1930 r. pełnił funkcję atache kulturalnego w Paryżu, a od roku 1940 przebywał w Nowym Jorku na emigracji, gdzie związał się z Tygodnikiem Polskim. W roku 1952 otrzymał nagrodę Związku Pisarzy Polskich na obczyźnie. Zginął w 1956 r. śmiercią samobójczą.
Najbardziej znane wiersze Jana Lechonia to:
- Na złotym polu (1913)
- Po różnych ścieżkach (1914)
- Karmazynowy poemat (1920)
- Srebrne i czarne (1924)
- Lutnia po Bekwarku (1942)
- Aria z kurantem (1945)
- Marmur i róża (1954)