Pieśń Jana Kochanowskiego Nie porzucaj nadzieje zawiera myśl filozoficzną dotyczącą zmienności ludzkiego losu. Adresatem wiersza może być każdy człowiek, który szuka pocieszenia ze względu na trudną sytuację, w jakiej się znalazł.
Pieśń ta spokrewniona jest z filozofią starożytnych stoików, głosi bowiem zasadę, by z jednakowym umiarem znosić i przeżywać chwile radości, szczęścia, jak i smutki czy coerpienia: Lecz na szczęście wszelakie Serce ma być jednakie.
W dążeniach do szczęścia na przeszkodzie staje człowiekowi zmienna Fortuna, los. To ona rządzi ludzkim życiem. Człowiek nie jest w stanie przewidzieć własnego losu, ani nim pokierować. Ale zawsze w trudnych chwilach życia powinna towarzyszyć mu nadzieja: Nie porzucaj nadzieje, Jakoć się kolwiek dzieje. Podmiot liryczny porównuje zmienność losu ludzkiego do zmian zachodzących w przyrodzie. Zimą, gdy liście opadną z drzew, przyroda traci swą krasę, zamiera. Lecz gdy nastanie wiosna, wszystko odradza się na nowo: A ziemia, skoro słońce jej zagrzeje, W rozliczne barwy znowu się dzieje. Podobnie bywa w życiu ludzkim, po smutku przychodzą chwile radości, szczęścia: Nic wiecznego na świecie: Radość z troską się plecie. Należy więc zawsze wierzyć w korzystną odmianę losu.
Budowa: pieśń zbudowana jest z 7 zwrotek, o 4 wersach każa. Występują rymy dokładne, żeńskie, parzyste, przylegające – aabb.