Skawiński, główny bohater noweli Henryka Sienkiewicza Latarnik był Polakiem, który od 40 lat tułał się po świecie. Jest to człowiek stary, około 70-letni. O jego wieku świadczą głównie srebrzystosiwe włosy, gdyż ruchy i postawę ma nadal żołnierza. Na jego twarzy maluje się smutek i przygnębienie.
Bohater utworu to wielki patriota, wierny zawsze swoim ideałom, dzielny żołnierz o czym świadczą jego liczne odznaczenia. Wiele razy brał udział w walce o wolność zarówno w kraju, jak i za granicą. Jest człowiekiem uczciwym, szybko zdobywa zaufanie ludzi, m.in. także gdy starał się o posadę latarnika.
Skawińskiego poznajemy jako człowieka przygnębionego, nieco znużonego życiem. Ogromną radość sprawiało mu otrzymanie pracy latarnika, pragnie bowiem spokoju i ciszy, miał nadzieję, że znalazł w końcu spokojną przystań. Jest niewątpliwie pracowity, polubił swoją pracę i sumiennie wykonuje swoje obowiązki. Lubi stać na balkonie latarni, wpatrywać się w dal, rozmyślać o swoim dotychczasowym tułaczym życiu, słuchać szumu morskich fal, obserwować mewy, karmić je. Marzy o powrocie do ojczystego kraju, żyje nadzieją, że Polacy w końcu odzyskają niepodległość.
Jednak z upływem czasu Skawiński staje się obojętny wobec otaczającego go świata i ludzi. Nie opuszcza latarni, unika rozmów z ludźmi. Jakby zdziczał, zapadł w półsen. Rezygnuje ze wspomnień i marzeń o powrocie do Polski, o wolnej ojczyźnie. Dopiero doznaje wstrząsu psychicznego, gdy niespodziewanie otrzymuje paczkę z polskimi książkami, a wśród nich Pana Tadeusza. Ogarnia go wówczas ogromna tęsknota za ojczyznę. Jest człowiekiem wrażliwym, płacze ze wzruszenia, dzięki lekturze łączy się w myślach z ojczyzną. Wprawdzie to ta wspaniała książka Mickiewicza sprawiła, że stracił posadę i na nowo stał się tułaczem, lecz przypomniał sobie kim jest i dzięki temu, odzyskał chęć do życia.