Historia pierścienia w utworze Gustawa Herlinga-Grudzińskiego Pierścień zaczęła się w momencie pochowania arcybiskupa Neapolu w kościele San Egidio, który miał go na palcu.
Ten potrzeb widział Matteo, kościelny świątyni. W 1943 r. Neapol został zbombardowany. Kościelny zrozumiał, że to najlepszy moment na zdobycie pierścienia. Od wybuchu bomby, brama wiodąca do krypty była na tyle uchylona, że dało się przez nią przecisnąć.
Kościelny wszedł zatem do środka i otworzył grób. Niefortunnie jednak, w tym samym momencie upuścił pokrywę sarkofagu na swoją stopę, która została zmiażdżona. Matteo zdołał zabrać pierścień.
Wokół kościoła szybko zgromadził się tłum ludzi, a także masa szczurów szukających pożywienia. Gdy Matteo wyszedł z kościoła, zemdlał z bólu. Zauważyło go dziecko grające w piłkę, zaczęło krzyczeć. Przy kościelnym bardzo szybko zebrali się ludzie. Ich największą uwagę przyciągnął właśnie pierścień.
Matteo ostatecznie został uratowany, ale słuch po pierścieniu zaginął.