Wiersz Edwarda Stachury Człowiek człowiekowi mówi o postawie życiowej, jaką człowiek może przyjąć wobec drugiego człowieka. Adresatem wiersza są wszyscy ludzie. Poeta udziela rad, jak ludzie powinni zachować się w stosunku do bliźnich.
W pierwszych dwóch wersach czterech pierwszych strof Stachura porównuje człowieka m.in. do: wilka, szpady, pumy, łomu…, a więc określa go jako bezwzględnego, groźnego, drapieżnego, któremu zapewne nie da się zaufać. Kolejne dwa wersy tych strof pouczają człowieka, jak ma zachować się wobec takich ludzi: lecz ty nie daj się zgnębić, lecz ty nie daj się spętlić, lecz ty nie daj się zgładzić, lecz ty nie daj się pumie, itd. Nakazuje by śmiało i odważnie przeciwstawić się złu.
W dwóch pierwszych wersach piątej zwrotki poeta przestrzega, że choć często człowiek człowiekowi wilkiem, to my nie powinniśmy dać się zwilczyć. Nasze postępowanie nie może przypominać zwierzęcych odruchów. Zło należy dobrem zwyciężać. W ostatnich wersach utworu autor uświadamia, że relacje między ludźmi mogą być poprawne, że człowiek człowiekowi może być bliźnim, a z bliźnim się możesz zabliźnić. Trzeba tylko postarać się odnaleźć dobro w drugim człowieku.
Budowa: wiersz zbudowany jest z 5 strof, o 4 wersach każda. Występują rymy żeńskie, parzyste.
Środki artystyczne: powtórzenia – człowiek człowiekowi, liczne porównania – człowiek (…) wilkiem, człowiek (…) strykiem, człowiek (…) szpadą.