Wiersz Daniela Naborowskiego Do Anny jest wyznaniem miłosnym. Mówi o wartości najtrwalszej w świecie, jaką jest miłość.
Podmiot liryczny rozpoczyna każdy niemal wers wiersza anaforą Z czasem, by podkreślić bieg czasu oraz uświadomić czytelnikowi wszechwładzę czasu, gdyż jego upływ zmienia wszystko. Poeta gromadzi i opisuje przykłady wskazujące na nietrwałość zjawisk, ludzi i świata.
Przemijają państwa i cały świat, przemijają lata. Z czasem słabnie dowcip i rozum, więdnie uroda człowieka, kwitnące łąki i zielone drzewa tracą swe piękno – obumierają, ustają wojny.
Wyliczenie przemijalnych rzeczy służy temu, by na koniec zaskoczyć czytelnika pointą, w której poeta stwierdza, że jedyną trwałą wartością na świecie jest jego miłość do Anny: Szczyra miłość ku tobie, Anno me kochanie, Wszystkim czasom na despekt nigdy nie ustanie.
Uczucie jakie żywi do ukochanej, według autora jest wartością niezniszczalną, nie podlega nieubłagalnemu działaniu czasu. A więc w końcowej części wiersza Naborowski zaprzecza przekonaniu o nietrwałości wszystkiego na świecie (antyteza).
Budowa: brak podziału na strofy, wiersz ciągły. Rymy parzyste.
Środki artystyczne: apostrofa – Anno, me kochanie; anafora – z czasem; epitet – szczyra miłość; metafory – wszystko przemija, bieżą lata, państw koniec idzie, rozum niszczeje, łąki krasy postradają, noc dniowi.