Tematem wiersza Czesława Miłosza Poeta są rozważania dotyczące sztuki tworzenia poezji. Podmiot liryczny zastanawia się, jakie znaczenie mają jego wiersze i czy tworząc poezję zawsze musi mieć na uwadze budowę swego dzieła literackiego, a więc czy musi zawsze kierować się określonymi zasadami. Pragnie jednak, by jego wiersze były doskonałe pod względem formy, a jednocześnie przyjemne i zrozumiałe dla odbiorcy. Chce, aby między nim a odbiorcą wytworzyła się nić zrozumienia, choć dodaje, że nie zawsze mu się to udaje.
Zdaniem podmiotu lirycznego poezja jest nieprzewidywalna, trudno przewidzieć, jaki będzie końcowy wynik pracy poety, co tak naprawdę stworzy. Czy faktycznie uda mu się przekazać w wierszu to, co chciał, co czuł, tak jak to czynili niegdyś wielcy bracia, w ich bowiem słowach była prawda szczera. Podmiot liryczny przyznaje, że nie zawsze jest zadowolony z finału swojej pracy. Wydaje mu się, że czasem złe siły wewnętrzne dyktują mu to, co on ma napisać. Dlatego często poezja bywa niezrozumiała dla zwykłego czytelnika, a to jednocześnie obniża jej wartość.
Kończąc swoją wypowiedź, podmiot liryczny mówi, że z płaczem go wspomną wnuki wieku, jak się okaże był potrzebny.
Budowa: wiersz zbudowany jest z 7 strof. Występują rymy: abab.