W dolinie Indusu, cywilizacja ukształtowała się ok. poł III tys. p.n.e. Nie wiemy jaki lud był jej twórcą, ale zdołał on opanować umiejętność budowy systemu irygacyjnego, co przyczyniło się do wzrostu liczby ludności i powstania miast. Najstarsze z nich – Mohendżo Daro i Harappa – liczyły ok. 40 tys. mieszkańców. Długość murów obronnych do trzech pięter. Istniały wodociągi i kanalizacja. Domy zaopatrzone były w łazienki i bieżącą wodę.
Pierwsza cywilizacja na Dalekim Wschodzie uformowała się w dolinie Huang-ho w XVIII w. p.n.e. Państwo to utworzyła dynastia Szang, która przetrwała do XII w. p.n.e. Stworzenie systemu irygacyjnego przyczyniło się do rozwoju rolnictwa, którego podstawą była uprawa ryżu. Kwitły miasta. Wysoki poziom osiągnęła metalurgia. Pojawiło się pismo piktograficzne. Cywilizacja Szang objęła swoimi wpływami północne Chiny, na poł. sięgnęły rzeki Jangcy. Upadek dynastii nie oznaczał upadku państwa, a wprowadził go w wiek złoty.
Osadnictwo w dolinie Indusu rozpoczęło się w III tys. p.n.e., a około 1500 r. p.n.e. ludy kultury Indusu zostały podbite przez Indoeuropejskich Ariów.
W Indiach społeczeństwo było podzielone na cztery kasty, czyli odrębne grupy ludności.
Nad Huang-ho (Żółtą rzeką) w Chinach w V tys. p.n.e. rozpoczął się proces osadnictwa, a w II tys. p.n.e. powstało państwo starochińskie, którym żądził cesarz nazywany Synem Niebios.
Na Dalekim Wschodzie ukszałtowały się różnorodne systemy religijne i filozoficzne. Najważniejsze osiągnięcia Chin to: budowa Wielkiego Muru Chińskiego, opracowanie techniki druku, papier, pismo obrazkowe, proch strzelniczy, porcelana, magnes, metalowy pług.
Najwybitniejsze dzieła kultury starochińskiej: Mahabharata, Ramajana, Kamasutra.