Wiersz Cypriana Kamila Norwida W Weronie powstał około 1862 r., pod wpływem wrażeń poety z wycieczki do Werony, gdzie odwiedził miejsca związane z tragedią Romea i Julii.
Wiersz zawiera dwa sposoby odbierania rzeczywistości: romantyczny, czyli poprzez uczucia oraz racjonalistyczny, za pomocą rozumu. Poeta przedstawił miejsce pochówku zakochanych. Jest ono nieco zapomniane przez ludzi i zrujnowane. Nad grobem czuwa Opatrzność, która zsyła kochankom gwiazdkę.
Cyprysy, które w wierszu reprezentują przyrodę, uważają, ze jest to łza aniołów, przeznaczona dla kochanków. Wierzą, że miłość Romea i Julii była bardzo wielka, że nawet Bóg współczuje i przebacza im grzechy. Miłość ma moc zbawczą – jest to romantyczne widzenie świata.
Natomiast ludzie dopatrują się w gwieździe jedynie kamienia, na którego nikt nie czeka, gdyż kochankowie są postaciami fikcyjnymi. Ludzie reprezentują tu racjonalne widzenie świata, przeciwni wszelkim zabobonom. Są bezduszni o kamiennych sercach.
Podmiot liryczny jest bardzo wrażliwym człowiekiem. Pokazuje dwie różne reakcje na zjawisko spadania gwiazd na grób Romea i Julii: romantyczne i racjonalistyczne. Cyprian Kamil Norwid posłużył się tutaj aluzją literacką, napisał wiersz w odniesieniu do dramatu Williama Szekspira.
Wiersz zbudowany jest z 4 zwrotek. Jest to wiersz sylabotoniczny – wersach jest taki sam rozkład sylab i akcentów. Rymy są parzyste, żeńskie: domem – gromem i okalające: błękitu – szczytu. Środki artystyczne: przenośnia: łagodne oka błękitu – być może chodzi tu o Boga, spoglądającego na ziemię. Epitety: gruzy nieprzyjaznych ogrodów, rozwalone bramy ogrodów – obraz ruiny, zniszczenia.