Charles Baudelaire – Padlina – Interpretacja i analiza

Tematem wiersza Charlesa Baudelaire'a Padlina jest sztuka, która jest wartością wieczną i nie podlega śmierci.

W wierszu podmiot liryczny przypomina swej ukochanej napotkaną niegdyś, podczas  przechadzki w letni piękny poranek rozkładającą się plugawą padlinę.

Opis padliny wzbudza wstręt u czytelnika.

Poeta eksponuje procesy rozkładu ciała, porównuje padlinę do lubieżnej kobiety. Wokół niej krąży rój much, ze środka wydostają się larw czarne zastępy. Z nieba leje się żar, a więc i proces rozkładu następuje szybciej, a w powietrzu unosi się fetor. Rozkładające się ciało porusza się i faluje.

Ulegająca rozkładowi padlina, stała się powodem rozważań poety nad sensem ludzkiego życia. Podobny koniec, potworny rozkład czeka każdego, gdyż taka jest istota świata i ludzkiej egzystencji. Mówią o tym słowa skierowane do ukochanej: Tak! Taką będziesz kiedyś, o wdzięków królowo, Po sakramentach ostatnich (…).

Życie na ziemi bezpowrotnie przemija, a wraz z nim uroda, miłość. Śmierć dosięgnie każdego człowieka. Jego ciało ulegnie rozkładowi. jedynie sztuka jest nieprzemijalna, może się oprzeć śmierci i rozkładowi.

Budowa: wiersz składa się z 12 zwrotek, 4-wersowych, występują rymy krzyżowe.
Środki artystyczne: apostrofa – Przypomnij sobie
                                  epitety – plugawa padlina, zgniłym brzuchu
                                  porównanie – Wszystko (…) jak fale się wzniosło.