Teatr antyczny narodził się w V w. p.n.e. w Grecji. Jego początki związane są z obrzędami ku czci Dionizosa – boga winnej latorośli (wielkie i małe Dionizie). Antyczny teatr składał się z okrągłego placu dla widzów (thearon), orchestry, czyli okrągłego placu, na którym śpiewał chór, a na przeciw amfiteatru budowano drewniany lub kamienny budynek – skene, pełniący funkcję garderoby aktorów.
Na prostokątnym placu, przed skene występowali aktorzy, był to tzw. proskenion. W pierwotnym teatrze występowali tylko mężczyźni w kostiumach o symbolicznym kroju i kolorze, podwyższającym postać obuwia – koturny i peruce – onkos. Używali masek, które orientowały widzów o charakterze postaci. Poruszali się dostojnie, a chór, pełniący funkcję narratora, śpiewał i rytmicznie pląsał. Dekoracja była prosta, raczej umowna i nie zmieniła się. Największymi antycznymi dramaturgami byli: Eurypides, Ajschylos (wprowadził dwóch aktorów) i Sofokles (wprowadził trzeciego aktora). W teatrze obowiązywała zasada jedności czasu, miejsca i akcji.