Bohaterowie powieści Bolesława Prusa Lalka:
- Stanisław Wokulski – główny bohater powieści, 45-letni kupiec szlacheckiego pochodzenia, właściciel sklepu galanteryjnego w Warszawie. Człowiek o niezwykłym charakterze – uczciwy, odważny, ambitny, przedsiębiorczy. Urodził się około 1835 r. Gdy ojciec stracił majątek, zaczął pracować w winiarni Hopfera jako subiekt. Uczęszczał do Szkoły Przygotowawczej, a następnie rozpoczął studia w Szkole Głównej. Po roku przerwał naukę i wziął udział w powstaniu styczniowym, za co został zesłany na Syberię. W 1870 r. wraca do kraju i dzięki protekcji Rzeckiego otrzymuje pracę w sklepie wdowy Minclowej. Rok później żeni się z nią, a po 5 latach żona umiera, zostawiając mu niemały majątek. Po jej śmierci zarządzanie sklepem powierzył Rzeckiemu, a sam powrócił do zainteresowań naukowych. Pewnego wieczoru Rzecki namówił go na pójście do teatru. Wtedy to pierwszy raz ujrzał pannę Łęcką i zakochał się w niej. By być godnym kandydatem do jej ręki, wyjeżdża za granicę, zajmując się dostawami broni dla wojska.
Kilkakrotnie pomnożył swój majątek, po czym wrócił do kraju, otworzył drugi sklep oraz zawiązał spółki do handlu ze Wschodem, dzięki czemu jego zyski ciągle rosną. Dowiaduje się, ze Łęccy popadli w długi, więc ma nadzieję, że dzięki ogromnemu majątkowi uda mu się zdobyć serce Izabeli. Wykupuje licytowaną kamienicę Łęckich, kupuje powóz, organizuje koncert słynnego skrzypka na życzenie panny Izabeli, aby tylko zbliżyć się do ukochanej. Po długich staraniach zaręcza się z nią, ale wkrótce rozczarowuje się co do szczerości jej uczuć. Traci nadzieje na szczęście osobiste, podejmuje nieudaną próbę samobójczą. Wkrótce ginie bez wieści.
- Ignacy Rzecki – to drugi obok autora narrator powieści. Ma około 50 lat, mieszka w małym pokoiku obok sklepu. Jest subiektem w sklepie Rzeckiego i jego największym powiernikiem. Pan Ignacy to człowiek uczciwy, sumienny, dobroduszny, pracowity, wrażliwy. Jego dzieciństwo, młodość i poglądy poznajemy z pamiętnika, który Rzecki prowadził. Ojciec subiekta był żołnierzem i wielbił Napoleona. W duchu patriotyzmu także wychowywał syna. W 1840 r. po śmierci ojca, ciotka opiekująca się Ignacym oddała chłopca do sklepu Mincla na praktykę. W 1848 r. Rzecki wraz ze swym przyjacielem Augustem Katzem wziął udział w wojnie węgiersko-austriackiej. Węgry przegrały, co odczuł jako osobistą tragedię. Po powrocie do Polski trafił do carskiego więzienia w Zamościu. Wyciągnął go stamtąd Jan Mincel i dał mu potem pracę w swoim sklepie galanteryjnym. Stary subiekt wielką przyjaźnią darzy Wokulskiego, pragnie by Stach był szczęśliwy i dlatego próbuje, lecz bez skutku wyperswadować mu nieszczęśliwą miłość do Łęckiej, a wyswatać go z panią Stawską, którą skrycie sam kocha. Dba o interesy przyjaciela podczas jego nieobecności. Bardzo przeżywa, gdy nowy właściciel sklepu po Wokulskim, Szlangbaum, posądza go o kradzież. Ten stary romantyk, któremu przyszło żyć w latach siedemdziesiątych, z żalem wspomina lata walki, młodości. Pozostanie wierny swej koncepcji politycznej, zachowa wiarę w nadejście wolności. Nie rozumie antypatii społeczeństwa do Żydów, wśród których sam ma przyjaciół.
- Izabela Łęcka – 25-letnia córka hrabiego Łęckiego, reprezentantka środowiska arystokracji. Niezwykle piękna kobieta, ale dumna i wyniosła. Rozpieszczona przez ojca, otoczona zbytkiem, żyjąca pod kloszem nie ma pojęcia o trudach prawdziwego życia. Gardzi Wokulskim, gardzi ludźmi z niższych sfer. Ciężka praca w pocie czoła jest według niej konsekwencją ciężkiego grzechu. Uwielbia wszystko co piękne, niepospolite, nie zauważa tego co brzydkie, przeciętne, a według niej takie jest wszystko, co pozostaje poza jej sferą. Ocenia ludzi nie za dobroć, szlachetność, dla niej o wartości człowieka decyduje jego pochodzenie, stan posiadania, nazwisko i tytuł. Nie zauważa zalet zakochanego w niej do szaleństwa Wokulskiego, jego uczciwości, miłości, dobroci i oddania. Gdy liczba wielbicieli do jej ręki maleje, decyduje się wyjść za Wokulskiego dla jego pieniędzy, pod warunkiem, że on sprzeda sklep, gdyż uważa, iż bycie kupcową jest dla niej, arystokratki, uwłaczające. Łęcka to kobieta próżna, zimna, bezmyślna, pozbawiona zasad moralnych. Nigdy nie traktowała serio Wokulskiego, bawiła się tym, że on jest zawsze gotowy do usług. Będąc zaręczona z Wokulskim, flirtowała ze Starskim w jego obecności. Przekonana, że Stanisław nie rozumie angielskiego, wyznała Starskiemu, że nie kocha Wokulskiego, nie zamierza dochowywać wierności małżeńskiej, interesuje ją jedynie jego majątek. Swoim postępowaniem unieszczęśliwiła zarówno Wokulskiego, jak i siebie. Panna Izabela decyduje się w końcu na samotne życie w klasztorze.
- Tomasz Łęcki – hrabia pochodzący ze znakomitego rodu, ojciec Izabeli, sześćdziesięciokilkuletni człowiek, bardzo dumny. Podczas zagranicznych podróży stracił cały majątek, popadł w długi, jest na skraju bankructwa, mimo to zachował dumę i poczucie wyższości. Korzysta z pomocy finansowej Wokulskiego pod pretekstem wspólnych interesów, ma nadzieję, że uda mu się odbudować utracony majątek. Jest przekonany o swej wyjątkowości, nie wierzy w równość ludzi, czuje się lepszy, gdyż jest arystokratą. Prowadzi bogate, wystawne życie. Jest człowiekiem próżnym.
- Julian Ochocki – młody naukowiec (idealista naukowy), zdolny, wynalazca zafascynowany nauką i techniką, pragnął, by jego praca służyła dobru ludzkości. Pomimo że jest arystokratą, jest jednak krytyczny do swej sfery. Drażni go jej próżniactwo, nieustanne zabawy, nieróbstwo. Wolał poświęcić się nauce i wynalazkom, wierzy w postęp i rozwój ludzkości.
- Baronowa Krzeszowska – pochodziła z mieszczańskiej rodziny, dość zamożnej, baron Krzeszowski ożenił się z nią dla pieniędzy. Jest nieszczęśliwa, zmarła jej córka, nieustannie podejrzewa męża o romanse, jest o niego zazdrosna. Niesłusznie posądza Stawską o kradzież lalki jej zmarłej córki, procesuje się ze studentami mieszkającymi w kamienicy, chcąc się ich pozbyć. Nienawidzi ludzi szczęśliwych, jest pełna złości, zajmuje się intrygami i plotkami.
- Baron Krzeszowski – mąż baronowej, zbankrutowany arystokrata, ciągle żyje w konflikcie z żoną, postępuje złośliwie wobec niej. Człowiek próżny, leniwy, majątek stracił na rozrywkach, hulankach i hazardzie, uwielbia wyścigi konne. Pogardza ludźmi z niższych sfer.
- Helena Stawska – młoda, piękna kobieta, mieszka w kamienicy wraz z matką i małą córeczką. Mąż ją zostawił, wyjechał za granicę i wszelki ślad po nim zaginął. Ona utrzymuje sama całą rodzinę, udzielając lekcji gry na fortepianie. Rzecki jest oczarowany jej dobrocią orz urodą i próbuje wyswatać ją z Wokulskim, lecz on kocha Łęcką. Gdy Wokulski zaręcza się z panną Izabelą wyjeżdża do Częstochowy i przyjmuje oświadczyny Mraczewskiego.
- Prezesowa Zasławska – starsza kobieta, schorowana, niegdyś kochała się ze wzajemnością w stryju Wokulskiego, lecz nie potrafiła przeciwstawić się woli rodziny i wyszła za innego, czego bardzo żałowała. Swój majątek przekazała na cele dobroczynne. Jest mądra i szlachetna, doskonale rozumie świat i ludzi, stara się im pomagać.