Apokalipsa św. Jana jako opowieść o końcu świata

Apokalipsa to ostatnia księga Biblii. Z greckiego apokalypsis oznacza odsłonięcie, objawienie. Autorem jej jest św. Jan, jeden z apostołów Chrystusa. Napisał ją w drugiej połowie I w. n.e., w czasach gdy chrześcijanie byli prześladowani przez cesarzy rzymskich, Nerona i Domicjana. Przebywając na wyspie Patmas otrzymał objawienie dotyczące losów Kościoła aż do powtórnego przyjścia Chrystusa.

Apokalipsa jest księgą Proroczą, przedstawiającą wizję zagłady ludzkości, końca świata i Sądu Ostatecznego. Nie tylko przepowiada przyszłe losy, ale także pociesza, przestrzega i poucza ludzkość. Ma również wydźwięk optymistyczny, ukazuje triumf Boga nad złem. Z przedstawionej zagłady rodzi się nowa rzeczywistość.

Apokalipsa obfituje w prorocze wizje, obrazy, symbole, liczby i znaki, jest trudna do zrozumienia. Najbardziej znane symble, to:

Baranek – symbol Chrystusa umęczonego; ofiara, miłosierdzie

smok, bestia – zło, szatan, Antychryst

pieczęć – tajemnica, siła

czterech jeźdźców – pierwszy na białym koniu- symbol zwycięstwa; drugi na koniu ognistym – to symbol wojny; trzeci na czarnym koniu – symbol głodu; czwarty koń, biały niczym trup – symbol śmierci

niewiasta obleczona w słońce – Matka Boża

biała szata – przewinienie, łaska, wieczność

Dzieje świata zamknięte są w księdze zapieczętowanej 7 pieczęciami. Tę księgę powierzył Bóg Jezusowi, który został zabity, a swoją krwią odkupił pokolenia i narody. On występuje pod postacią Baranka, który otwiera kolejnych 7 pieczęci. Wizję końca świata kończy Sąd Ostateczny, nazwany milczeniem nieba. Czterech jeźdźców Apokalipsy to jeden z apokaliptycznych obrazów.