- Doktor Rieux – narrator powieści, autor kroniki Oranu. Od samego początku walczył z epidemią, choć zdawał sobie sprawę, że nie będzie łatwo przezwyciężyć chorobę. Organizował służbę medyczną i nią zarządzał, zachęcał innych do walki z zarazą. Pomimo wielkiego poświęcenia, nie uważał się za bohatera. Sądził, iż walka ze złem jest częścią człowieczeństwa, moralnym obowiązkiem i powinnością lekarza.
Przeżywał jednocześnie osobistą tragedię, jego chora na raka żona wyjechała do sanatorium na krótko przed wybuchem dżumy, a po kilku miesiącach dowiedział się o jej śmierci. Czasem czuł się bezsilny i bezradny, zwłaszcza że liczba zarażonych zwiększała się w zaskakującym tempie, ale się nie poddawał.
Jest wrażliwy, ceni życie każdego człowieka, więc ze wszystkich sił walczy ze złem. Uczciwie i sumiennie wykonuje swoją pracę, dla niego bakcyl dżumy jest symbolem zła panoszącego się w świecie.
- Jean Tarrou – to jeden z bohaterów powieści, który bez wahania przyjął postawę aktywnej walki z dżumą, obok doktora Rieuxa. Nie mieszkał na stałe w Oranie, do miasta przybył na kilka tygodni przed wybuchem epidemii, by odpocząć. Jego ojciec był zastępcą prokuratora generalnego. Pewnego dnia Jean był na procesie, na którym jego ojciec domagał się kary śmierci dla oskarżonego. Czuł się w pewien sposób odpowiedzialnym za śmierć ludzi skazywanych przez ojca. Od tej chwili zadżumionymi nazywał prokuratorów oraz zwolenników kary śmierci. Dlatego dużo podróżował po Europie, prowadząc kampanię na rzecz zniesienia kary śmierci. Sądził, że nie ma na Ziemi takiej prawdy, dla której warto by było poświęcić życie człowieka, nieważne, czy jest on winny, czy też nie.
Gdy wybuchła zaraza w Oranie od początku włączył się do walki z chorobą. Organizował ochotnicze formacje sanitarne, które współpracowały z lekarzami. Uważał, że dżuma to sprawa wszystkich ludzi i każdy ma szanse do czynienia dobra. Zmarł jako jedna z ostatnich ofiar epidemii.
- Raymond Rambert – młody dziennikarz paryski, który w pierwszych miesiącach po wybuchu epidemii próbuje za wszelką cenę wydostać się z miasta. We Francji została jego ukochana kobieta, on przyjechał do Oranu, aby przeprowadzić ankietę o stanie higieny w arabskich dzielnicach. Widząc niezłomną postawę doktora Rieuxa i Tarrou, postanawia pozostać, mimo że pojawiła się realna szansa wyjazdu z miasta. Zaczął głębiej zastanawiać się nad swymi pobudkami i zaangażował się do walki z zarazą.
- Joseph Grand – skromny urzędnik miejski, opuściła go żona i dzieci, żyje w biedzie, lecz nie próbuje tego zmienić, nie stara się o podwyżkę, gdyż nie pozwala mu na to jego godność. Jego pasją jest pisanie książek, to także sposób na oderwanie się od rzeczywistości. Gdy wybucha epidemia wstępuje do ochotniczych formacji sanitarnych, pracując jako sekretarz. Stara się na miarę możliwości stawić czoło złu. Niosąc pomoc innym, zaraża się dżumą, lecz jest pierwszym uleczonym z tej choroby.
- Ojciec Paneloux – jezuita, który początkowo głosił, że zaraza to kara za grzechy zesłana przez Boga. W miarę jak choroba się rozwijała, widzą cierpienia konających, a zwłaszcza śmierć małego, niewinnego dziecka, zmienia swój pogląd. Włącza się w pracę formacji sanitarnych. Gdy zachorował na dżumę nie chciał skorzystać z pomocy lekarza. Zmarł, trzymając w ręku krzyż.
- Cottard – dziwny, zamknięty w sobie człowiek. Cieszy się z wybuchu epidemii, chce aby trwała jak najdłużej, dorabia w czasie blokady na przemycie, a w dodatku jest poszukiwany przez policję i zarazę traktuje jako wybawienie. Gdy epidemia wygasła, przestraszył się. Zaczął strzelać do radującego się z tego faktu tłumu i został aresztowany.