Doktor Rieux, główny bohater powieści Alberta Camusa Dżuma był jednym z pierwszych, który rozpoznał epidemię dżumy i bez reszty zaangażował się w niesienie pomocy chorym: cierpiącym ludziom. Z poświęceniem podjął natychmiastową walkę z zarazą, pracował często 24 godziny na dobę, narażając się na zakażenie. Swoje działania traktował jako zwykłą powinność, wypływającą z miłości do ludzi z etyki lekarza.
Nawet gdy epidemia wygasła i otwarto bramy miasta, a mieszkańców ogarnął szał radości, on nie odpoczywał, nie podzielał tego entuzjazmu. Wiedział bowiem, że ta radość jest zawsze zagrażona, gdyż jego zdaniem bakcyl dżumy nigdy nie umiera. Można go na wiele lat uśpić, ale nigdy nie można go pokonać całkowicie. I nie ma on zapewne na myśli tylko bakterii wywołujących dżumę, ale także zła istniejącego w świecie i tkwiącego w każdym człowieku. Ono pod tą, czy też inną postacią (wojny, kataklizmu) może na nowo się odrodzić. Zło jest nieustannie obecne w życiu ludzi, trzeba z nim walczyć, nie poddawać się, gdyż aby istnieć, trzeba się buntować, a walkę z nim należy rozpocząć od siebie.
A zatem radość z pokonania dżumy może być chwilowa i trzeba nieustannie być czujnym, bo zaraza może w najmniej spodziewanym momencie ponownie zaatakować bezbronnych ludzi. I doktor Rieux doskonale zdaje sobie z tego sprawę.