Bakczysaraj w nocy to miasto na Krymie, które miał możliwość podziwiać poeta podczas swej podróży. Zachwyt Adama Mickiewicza nad tym miastem, doprowadził do stworzenia sonetu Bakczysaraj.
Bakczysaraj ukazany jest w czasie zapadającego zmierzchu. Z meczetu wychodzą wierni wyznawcy, zwoływania na modlitwę są coraz cichsze. Na niebie pojawia się księżyc, nazywany przez poetę srebrnym królem nocy. Błyszczą gwiazdy, a wśród nich płynie samotny obłok, porównany do białego łabędzia. Wszystko powoli pogrąża się w zapadającym mroku, zacierają się kontury przedmiotów.
W kolejnych dwóch zwrotkach poeta opisuje nocny krajobraz. Przeważają tu barwy ciemne; tajemniczo wyglądają olbrzymie góry, które podmiot liryczny porównuje do szatanów siedzących w dywanie Eblisa. Spokój nocy zostaje niekiedy przerwany przez błyskawicę, która jak Farys (rycerz arabski) przecina ciemny błękit nieba.
Aby ukazać jak najlepiej piękno nocnego krajobrazu Bakczysaraju, poeta zastosował wiele środków artystycznych: epitety: pobożni mieszkańce, licem rubinowym zorze, metafory: Pod namiotem ciemności (noc jak wielki namiot okryła miasto), porównania: Jeden obłok, jak senny łabędź na jeziorze, uosobienia: Srebrny król nocy dąży spocząć przy kochance.