Adam Mickiewicz Rozmowa wieczorna, Juliusz Słowacki Smutno mi, Boże, Cyprian Kamil Norwid Pielgrzym – Wiara i nadzieja, czyli człowiek wobec Boga w sztuce romantycznej

Adresatem wiersza Adama Mickiewicza Rozmowa wieczorna jest Bóg. Podmiot liryczny uważa Go za przyjaciela. Bóg króluje, jest wewnątrz niego. Kontakt ze Stwórcą pogłębia się kiedy z nim rozmawia. Stwórca jest tak wyjątkowy, że człowiekowi brakuje słów, by Go określić. Bóg zawsze wysłucha człowieka.

Z kolei Juliusz Słowacki w hymnie Smutno mi, Boże wyraża swój smutek, tęskni bowiem za rodzinnym krajem. Zwierza się Bogu ze swej nostalgii i przygnębienia, nie ma pewności co do tego, gdzie umrze, martwi go, że zostanie pochowany w obcej ziemi z dala od ojczyzny, w miejscu wiadomym tylko Bogu.

Norwid prowadził pielgrzymi tryb życia. Pielgrzymowanie jest związane z doskonaleniem duchowym i Bogiem. Pielgrzym ma ruchomy dom, trwa w łonie nieba, ma tyle ziemi, ile stopa jego pokrywa. W wierszu Pielgrzym Norwid mówi, że prawdziwa ojczyzna to świat uznawanych przez niego wartości duchowych, od których nikt nie jest w stanie go oddzielić. Pielgrzymka zbliża do Boga.