Adam Mickiewicz – Dziady cz. III – Kreacja romantycznego poety – wieszcza

Improwizacja

Scena II

Konrad czuje się samotny, bo nikt z ludzi go nie rozumie.

II fragment

Mówi o sobie jako mistrzu. Ma moc zmieniania świata. Poezja Konrada jest siłą poruszającą kosmos. Konrad żąda od Boga, by go wysłuchał.

Scena III

Konrad czuje się wyjątkowy, wybrany przez samego Boga. Jego poezja jest nieśmiertelna. Przepełnia go pycha.

Scena IV
Poezja Konrada zmienia świat. Kocha Ojczyznę, a to daje my prawo by poczuć się kimś wyjątkowym. Gardzi ludźmi. Przypisuje Bogu uczucia. Czuje, że ma prawo stanąć obok niego. Mówi, że nie został wybrany jako wyjątkowy, ale taki się już urodził.

Ma monopol na wiedzę, co jest potrzebne narodowi. Chce mieć taką władzę jak Bóg. Pragnie wpływać na dusze ludzi. Chce szczęścia dla narodu. Podważa istnienie Boga. Jest bliski wypowiezenia słów bluźnierczych.

Konrad uważa się za przewodnika, przywódcę narodu. Ciągle zarzuca Bogu pychę, bluźnierstwo, ale nie wypowiada ostatecznie bluźnierstwa.