Ałuszta w nocy – Interpretacja – Adam Mickiewicz
Adam Mickiewicz w sonecie Ałuszta w nocy opisuje uroki wschodniej nocy.
Podmiot liryczny błędny pielgrzym jest zachwycony pięknem egzotycznej przyrody, a noc wschodnią uważa za wyjątkową. Dokładnie, ze szczegółami stara się przedstawić niezwykłość tego miejsca.
Gdy zachodzi słońce Na barki Czatyrdahu spada lampa światów, Rozbija się, rozlewa strumienie szkarłatów i gaśnie, Ałusztę ogarnia mrok. W mieście zanika upał, czuć orzeźwiające prądy powietrza i zapach kwiatów muzyka kwiatów. Robi się coraz ciszej, słychać szum źródeł, które swym szemraniem mogą uśpić każdego, kto się w nie wsłuchuje: Źródła szemrzą jak sen na łożu z bławatów. Pielgrzym czuje się bezpiecznie wśród natury: Usypiam pod skrzydłami ciszy i ciemnoty. Jedynie budzi go blask spadającej gwiazdy, rozświetlającej ziemię: Niebo, ziemię i góry oblał potop złoty!
Dodaj komentarz