Wiersz Adama Asnyka Karmelkowy wiersz jest wyrazem rozczarowania poety z romantycznego pojmowania świata.
Podmiot liryczny wspomina młodzieńcze porywy swego serca. Miłość była dla niego uczuciem idealnym, doskonałym. Zachętę do flirtów odbierał jako oznakę głębszego uczucia, gdyż wierzył, że prawdziwa miłość istnieje.
Obecnie jest niezmiernie rozczarowany romantycznym spojrzeniem na miłość i kobiety. Długo nie potrafił dostrzec, że kobiety nie zamierzają odwzajemniać jego szczerych uczuć, a jego zaangażowanie w salonowe gierki miłosne było żałosne. Śmieszy go teraz jego zachowanie, jego miłosne zapędy. Porównuje się do Don Kichota – błędnego rycerza, któremu romansowe powieści pomieszały w głowie i doprowadziły do obłędu.
Szczególnie krytycznie w wierszu odnosi się do postępowania kobiet, salonowych lal, dla których nie liczą się uczucia wyższe. Te przykre doświadczenia spowodowały, że zdał sobie sprawę z salonowej komedii, przekonał się, że z serca pożytek niewielki. Dlatego też, w miejsce gorącego uczucia ma dla dam słodkie cukierki – karmelki, aby zastąpiły słodycz serca.