Wacław Potocki – biografia, życiorys, twórczość

Wacław Potocki – poeta, najwybitniejszy przedstawiciel polskiego baroku szlacheckiego. Urodził się w 1621 r. w Woli Łużańskiej w średnio-zamożnej rodzinie ariańskiej. Nauki pobierał u domowego nauczyciela, w duchu tolerancji religijnej i poszanowania tradycji. W 1648 r. ożenił się z Katarzyną z Morsztynów.

W młodości służył w wojsku, uczestniczył w bitwie pod Beresteczkiem w 1651 r., a następnie walczył przeciw Szwedom i Rakoczemu.

Pod groźbą edyktu z 1658 r. skazującego arian na wygnanie, przeszedł na katolicyzm, lecz mimo to pozostawał wierny swej ideologii i skutecznie pomagał swoim współwyznawcom, za co pozwany był przed sąd i dwukrotnie ucierpiał od najazdów fanatycznej szlachty. O prześladowaniu arian mówi jego wiersz Kto mocniejszy, ten lepszy.

W 1685 r. osiadł na niewielkim majątku w Łuźnej pod Bieczem. Życie go gorzko doświadczyło – przeżył śmierć żony i trojga dzieci. Zmarł w lipcu w 1696 r. 

Jego spuścizna literacka jest niezwykle obfita. Pisał poematy, wiersza dydaktyczne i religijne, romanse, fraszki. W swoich utworach zawarł krytykę obyczajów i stosunków społecznych. Mniej uwagi niż twórcy dworscy poświęcał formie, skupiając się głównie na walce o naprawę Rzeczypospolitej.

Najwybitniejsze utwory Potockiego to: poemat Transakcja wojny chocimskiej (1670-75), zbiór fraszek Ogród, ale nie plewiony (1690), zbiór wierszy Moralia, romanse Judyta, Wirginia.