Wesele – Jako dramat symboliczno-wizyjny – Stanisław Wyspiański
Dramat Wyspiańskiego Wesele określany jest mianem dramatu symbolicznego. Symbolika utworu wiąże się z aktem drugim, fantastycznym.
Wyspiański posłużył się symbolicznymi widmami, ażeby wzbogacić charakterystykę bohaterów Wesela, pełniej określić ich poglądy.
Po wybiciu północy, Panna Młoda za namową Poety zaprasza na wesele stojącego za oknem Chochoła. Chochoł, jak Guślarz z Dziadów Mickiewicza, przywołuje duchy według zasady: Co się w duszy komu gra, co kto w swoich widzi snach. W scenie grozy, tajemniczości, w mroku rozświetlonym światłem małej lampki, ukazują się zjawy, postaci znane z historii Polski, ożywają bohaterowie z obrazów Matejki, wiszące w weselnej chacie. Rozpoczyna się spór realnych postaci dramatu z widmami.
Dziennikarza odwiedza Stańczyk, sławny błazen królewski, symbol patriotyzmu i mądrości politycznej. Przypomina wspaniałe chwile historii polskiej. Znany był z kąśliwych żartów, ostrych kpin i ciętego języka. Stańczyk wita Dziennikarza „Salve bracie”, wliczając go tym samym w poczet błaznów. Dziennikarz doskonale wie, że jako przedstawiciel pracy nie wypełnia swego zadania. Mając możliwość wzięcia spraw narody w swoje ręce, nie korzysta z tego daru. Skarży się Stańczykowi: Nad przepaścią stoję i nie znam, gdzie drogi moje. Ten z kolei widząc, ze Dziennikarz nie jest w stanie głosić potrzebnych narodowi idei, wręczył mu błazeńską laskę.
Dodaj komentarz