Szewcy – Streszczenie – Stanisław Witkiewicz
AKT II
Sajetan i czeladnicy siedzą w Więzieniu. Sali przymusowej bezrobotności… Dowiadują się, że sala ta powstała, by dręczyć osobników żądnych pracy. Bezczynność jest dla nich największą karą. Zaczynają tęsknić więc za dawnym życiem, pracą i rozrywką. Scurvy, który został po dokonanym przewrocie mianowany ministrem sprawiedliwości, czuje się zagubiony na objętym stanowisku. Zaspokojona żądza władzy nie przynosi mu zadowolenia. Czuje wewnętrzną pustkę, oprócz problemu Iriny nic dla nie się nie liczy.
Aresztowana księżna Irina zostaje zmuszona do pracy, czego zazdrości jej Sajetan. Ale ona otwarcie przyznaje, że ta praca, której tak pragnie majster, dla niej jest udręką. Ma nadzieję, że wkrótce Szewcy aresztują Scurvy’ego, a on będzie zmuszczony do oglądania jej igraszek miłosnych z Sajetanem i z zazdrości będzie umierał. Przerażony wizją takiego obrotu spraw, prokurator wdziera się do celi Iriny. W tym czasie Szewcy podnoszą bunt i przedostają się do warsztatu. Pracują z ogromnym zapałem, przy tym rozprawiając o przyszłości świata, w którym nie będzie maszyn zastępujących pracę ludzi: wynalazcy będą karani śmiercią w torturach. Szewcy czerpią radość z pracy, która staje się ich jedyną ideologią, pragną zabucić cały świat.
Prokurator i Irina patrzą na majstra i czeladników jak na szaleńców. Scurvy ponownie używa Dziarskich chłopów, by zamknęli ich w leniwniach. Kiedy bojówkarze przybywają, zarażają się zapałem pracy od nich i przyłączają się do pracy wraz z szewcami. Scurvy uświadamia sobie, że przegrał, że teraz jego wtrącą do więzienia.
Dodaj komentarz