Romantyzm – Ogólna charakterystyka epoki

Romantyzm – to okres w dziejach kultury i literatury europejskiej, który rozwijał się głównie w Europie, od ostatniego dziesięciolecia XVIII wieku do połowy wieku XIX.

Nazwa romantyzm została utworzona od wcześniej już używanego przymiotnika romantyczny, oznaczającego coś niepodobnego do rzeczywistości, niezwykle pięknego, oddziałującego na uczucie. Z kolei przymiotnik romantyczny został utworzony od rzeczownika romans, romant oznaczającego średniowieczne opowieści awanturniczo-przygodowe, pełne fantastyki. Termin romantyzm oznacza pewną postawę człowieka wobec świata. Romantyk to człowiek uczuciowy, marzyciel, idealista.

Romantyzm rozwinął się pod wpływem europejskich ruchów wolnościowych, które nawiązywały do ideałów Wielkiej Rewolucji Francuskiej. W Anglii towarzyszyły ruchowi czartystów, powstaniu dekabrystów w Rosji czy powstaniu listopadowemu w Polsce. Naczelne hasło wolność, równość, braterstwo rewolucji francuskiej 1789 r. stało się drogowskazem dla nowego prądu umysłowego, który przeciwstawiał się postawom oświeceniowym pojmowania świata.

Główni przedstawiciele romantyzmu w literaturze europejskiej: George Byron, J.W. Goethe, Friedrich Schiller, Walter Scott, Wiktor Hugo, Aleksander Puszkin, Michał Lermontow.

Przedstawiciele polskiego romantyzmu: Adam Mickiewicz, Juliusz Słowacki, Zygmunt Krasiński, Aleksander Fredro, Cyprian Kamil Norwid.