J.W. Goethe – Król Elfów – streszczenie

Król Elf J W. Goethego to ballada o sposobie postrzegania świata przez dziecko. Poeta ukazuje tu dwa równoprawne obrazy świata: rzeczywistość obserwowaną przez ojca i świat wyobraźni dziecka, któremu ukazuje się kusząca postać tytułowego Króla Elfów.

Sceneria tego utworu odpowiada romantycznej wrażliwości. Jest ciemna noc, zamieć, mgła. Ojciec pędzi przez las, trzyma w ramionach umierającego syna.

Majaczący w gorączce chłopiec dostrzega w mrokach nocy goniącego ich Króla Elfów, który chce go zabrać do swego królestwa. Ojciec uspokaja syna, zapewnia go, że Król Olch nie istnieje, bo on go nie widzi. Gdy docierają do domu, syn już nie żyje.

W tej balladzie współistnieją dwa światy- realny, w którym żyje ojciec oraz fantastyczny, w nim przebywa chłopiec. Majaczenie w gorączce jest wynikiem dużej wrażliwości i wybujałej wyobraźni dziecka. Chłopiec poddaje się nastrojowi nocnej podróży przez las olchowy, który budzi grozę, niepokój i strach. Słyszy tajemnicze odgłosy, widzi grę świateł, a mgły przybierają kształty niezwykłych postaci.

Prawdopodobnie psychika dziecka przyczyniła się do jego śmierci – instynktownie przeczuło swój zły stan, a lęk i przerażenie pchnęły go w objęcia śmierci, którą symbolizuje tu Król Elf.