J.W. Goethe – Król elfów – Fantastyka i realizm w balladzie. Idee światopoglądowe epoki

Ballada Goethego Król elfów ukazuje dwa współistniejące obrazy świata: realnego i fantastycznego, rzeczywistość obserwowaną przez ojca i świat wyobraźni dziecka, któremu ukazuje się kusząca postać Króla elfów.

Syn widzi, jak król goni jego i ojca, jak chce go porwać do swego królestwa. Z kolei ojciec widzi tylko drzewa i mgły. Słyszy szum liści. Uspokaja chorego syna.

Utwór można rozumieć jako głos w dyskusji światopoglądowej epoki. Syn i ojciec reprezentuje przeciwne idee. Syn jest romantykiem, żyje na pograniczu dwóch światów. Widzi świat tak, jak patrzą na niego romantycy, dla których jedynymi źródłami poznania jest wyobraźnia i intuicja. Właśnie majaczenie w gorączce jest wynikiem dużej wrażliwości i wybujałej wyobraźni.

Ojciec zaś jest klasykiem, reprezentuje poglądy ludzi oświecenia, którzy uważają, że główną rolę w poznaniu świata odgrywa rozum. Dlatego jako racjonalista widzi tylko to, co istnieje w rzeczywistości.