Juliusz Słowacki – Uspokojenie – Interpretacja i analiza

Wiersz Juliusza Słowackiego Uspokojenie wyraża pogląd poety na problem rewolucji.

Wiersz jest odpowiedzią dla tych, których ogarnia lęk przed rewolucją. Podmiot liryczny stara się ich uspokoić, uważa bowiem, że rewolucja z ducha jest wydarzeniem naturalnym i koniecznym w rozwoju ludzkości.

W części pierwszej utworu poeta opisuje Stare Miasto: kościół św. Jana, kolumnę Zygmunta III Wazy, kamienice przy ulicy Świętojańskiej i Zamek Królewski. Zdaniem podmiotu lirycznego wkrótce w to spokojne miasto uderzy wicher jakiś (…) przezroczysty jak brylant a jak ogień złoty. Wystarczy lada dzień, a nędza sprężyny dociśnie i wybuchnie powstanie. I jak Kiliński w 1794 roku lud stanie do walki o wolność, rozbije niesprawiedliwy ustrój.

W dalszej części wiersza poeta opisuje przebieg powstania – krzyk tłumu, Starówka zamienia si w pole zażartej bitwy, wybuchają pożary, giną ludzie, lecz słychać okrzyki. Niech żyje Polska, które mobilizują walczących. Z kolei mieszkańcy Warszawy obserwujący walki uważają, że powstańcy to ciemni aniołowie, a samo powstanie jest wymysłem szatana, który ogniste przywoławszy moce Koń swój brązowy ciska i piorun gruchoce. Wynikiem tej walki może być tylko klęska ulica pusta, lud wybity.

Poeta kończy swoją wizję rewolucji uspokojenia, obawy ludzi są bezpodstawne. Rewolucja w wierszu jest rewolucją z ducha, jest więc zapowiedzią zmartwychwstania plebsu warszawskiego, biedoty Starego Miasta.

Budowa: 9 strof pisanych trzynastozgłoskowcem. Rymy parzyste.

Środki artystyczne: epitety – podróżne żurawie, zielone oczy, harmonia senna; metafora – Wicher jakiś z aniołów ulubiony Pańskich (…) Który chwyci te zemsty, te światła, te grzmoty; porównanie – … krzyk jeden jak burza ponura.