Julian Tuwim Wiosna – Interpretacja i analiza
Julian Tuwim głosi pochwałę biologizmu, używając języka potocznego, często wulgaryzmów: pędraków sromne nosicielki.
Kobieta w wierszu poety jest symbolem seksualnego zaspokojenia, przedmiotem rozkoszy: I Ciebie się pochwali, Brzuchu w biodrach szerokich, Niewiasto!. Podmiot liryczny namawia rozpasany seksualnie tłum do produkowania dzieci: Naróbcie Polsce bachorów. Tłum fascynuje, ale jednocześnie budzi wstręt i lęk.
Budowa: wiersz ma budowę regularną w części pierwszej, druga część zbudowana jest ze zwrotek 4-wersowych. Rymy krzyżowe: abab.
Środki artystyczne: epitety: samico nabrzękła, potwór porubczy; metafory: ty grzechu kobiet, ty gnoju miasta, wulgaryzmy: korowód zasromanych matek; wykrzyknienia: Tłumie! Ty masz RACJĘ!; powtórzenia: Ignacze, Kamile, Tłumie, o Tłumie, Tłumie rozszalały.
Dodaj komentarz