Ignacy Krasicki – Do Króla – Interpretacja i analiza
Satyra Ignacego Krasickiego Do króla jest kompromitacją krytyków monarchy.
Utwór, mimo że dydykowany jest Stanisławowi Augustowi Poniatowskiemu, nie jest wymierzony przeciwko niemu. Jest mistrzowską formą obrony króla i krytyką jego przeciwników.
Podmiot liryczny w usta krytyków monarchy, do których należą niechętni mu magnaci i szlachta przeciwna wszelkim reformom, wkłada niedorzeczne zarzuty skierowane przeciw królowi, które w rzeczywistości są godnymi pchwały zaletami. Pozorne zarzuty dotyczą kolejno:
– pochodzenia króla- Poniatowski był tylko szlachcicem: Jesteś krolem a czemu nie królewskim synem?
– narodowości- król jest Polakiem: Zawżdy to lepiej było, kiedy cudzy rządził, Źle to więc, żeś jest Polak,
– zbyt młodego wieku: król Stanisław obiął tron w wieku 32 lat: (..) oto mlodyś jeszcze, Pięknież to, gdy na tronie sędziwość się mieści…,
– zbyt łagodnego sprawowania rządów: Chcesz, aby cię kochali? Niech się raczej boją. Cóżeś zyskał dobrocią, łagodnością swoją?
– zbyt wysokiego wykształcenia i przesadnej dbałości o kultórę i naukę: Księgi lubisz i w ludziach kochasz się uczonych, I to źle. Porzuć mędrków zabałamuconych.
Stawianie tak absurdalnych argumentów demaskuje głupotę i wstecznictwo myślenia konserwatystów szlacheckich, o czym mówi autor z ironią często bolesną i zaprawioną goryczą.
Budowa: satyra ma budowę ciągłą, występują rymy parzyste.
Środki artystyczne: apostrofy- tyś, jesteś, miłościwy panie
pytania retoryczne- Tyś królem czemu nie ja?, Chcesz, aby cię kochali?.
Dodaj komentarz